Όποιος γνωρίζει τον ορισμό της ζωής ας τον αναφέρει. Από τον Όμηρο, τους Προσωκρατικούς φιλόσοφους έως και σήμερα το ασύλληπτο Εν, Ον, Αρχή ή Λόγος, Πατέρας ή Θεός σχετίζονται με το μυστήριο της ζωής.
Η Βιολογία δεν έχει ορίσει τι είναι η ζωή, όπως και η Φιλοσοφία, μόνο περιγράφονται οι ενδείξεις που χαρακτηρίζουν κάτι ως ζών. Για παράδειγμα οι ιοί δεν είναι γνωστό αν είναι μορφές ζωής, έχουν όμως κάποιο λόγο στην εξελικτική πορεία. Ο άνθρωπος σαν το πολυπλοκότερο όλων "έννουν ον", με το αυτεξούσιο δικαίωμα στη ζωή που αποκτήθηκε ή του δωρήθηκε από το Θεό σύμφωνα με την Χριστιανική πίστη, δεν έχει το δικαίωμα επίσης της αφαίρεσής της. Από πνευματιστικές συγκεντρώσεις μαθαίνουμε ότι οι αυτόχειρες την τελευταία στιγμή μετανιώνουν πικρά αλλά επίσης και η ψυχή τους δεν ησυχάζει πλέον.
Το κακό με την αυτοκτονία δεν τελείται μόνο στον εαυτό αλλά στους οικείους και στην πατρίδα. Δεν θεωρείται μια πράξη ανδρείας αλλά το αντίθετο. Είναι μια στιγμιαία εγκεφαλική ανοησία, μη αντιστρέψιμη. Ο γιατρός θα μας πει για το μυστήριο του θανάτου και ο ιερωμένος. Το έχουμε αντικρίσει; Έχουμε συμμετοχή στο θαύμα της γέννησης και της ανάπτυξης; Τι νιώθουμε; Σκοτώνοντας τον εαυτό, κλείνουμε δυο από τα μάτια του Θεού που βλέπει μέσα από μας, σκοτώνουμε την ίδια τη φύση. Ακόμα και οι μικροσκοπικές μονάδες, που συντελούν το σώμα, τα κύτταρα, δείχνουν
μεγαλύτερη σοφία από τους αυτόχειρες. Τα αποπτωτικά πεθαίνουν ήσυχα χωρίς να βλάπτουν τα γύρω κύτταρα και τον οργανισμό, ενώ τα νεκρωτικά δημιουργώντας βλάβη.
Ο Δημόκριτος σε ένα υποθετικό διάλογο αισθήσεων και νου λέει "
τάλαινα φρην παρ' ημών τας πύστεις λαβούσα υμάς καταβάλεις; Πτώμα το κατάβλημα" δηλ. ταλαίπωρε ή άτιμε νου αφού παίρνεις από εμάς τις πληροφορίες, προσπαθείς να μας παραμερίσεις; Η τυχόν επικράτησή σου σημαίνει και την πτώση σου.
Αν ο νους ασθενεί, πρέπει να τραφεί, μυρίζοντας ένα λουλούδι, διαβάζοντας, γυμνάζοντας το σώμα, κάνοντας παρέα με ανθρώπους ή μιλώντας με τα δέντρα.* Αν το σώμα ασθενεί ή αδυνατεί, πάλι ο νους πρέπει να τραφεί, πιστεύοντας σε κάτι δυνατό, υπερφυσικό, τέλειο ή αγαπώντας κάτι, εφόσον η αγάπη είναι το τελευταίο συναίσθημα που χάνεται με τον θάνατο, αν χάνεται. Βιολογικά, όσο πλησιάζει η απώλεια, το σώμα συντονίζεται και προσπαθεί να διατηρήσει μόνο τον νου, ταΐζοντάς τον, με αυτό που μπορεί να του δώσει, κυρίως σάκχαρα, κάτι που κάνει και στην αρχή της ζωής. Η ψυχή στο τέλος όμως πρέπει να προσπαθήσει, ίσως με τα προηγούμενα. Η μάχη αυτή με τον θάνατο σίγουρα είναι άνιση όμως παραμένει μάχη, της ζώσας ψυχής. Η αυτοκτονία είναι μία παράδοση άνευ όρων, στον υπέρτατο εχθρό της ζωής.
Ο τρόπος λοιπόν του "τέλους" για σένα, δηλαδή του σκοπού, δεν είναι το να νικάς αλλά πως πολεμάς.
Με τον θάνατο, το βιολογικό ρολόι παύει να χτυπά σ' εκείνο το λεπτό ή δεύτερο. Όμως τελικά τι είναι ο ίδιος χρόνος που κυλά. Ο χρόνος άγνωστος σαν έννοια γίνεται αντιληπτός ως φυσική μεταβολή ή συνεχής κίνηση. Στον άνθρωπο βιολογικά ή πνευματικά, η κίνηση αυτή είναι συνεχής, αυτή η αλλαγή της Ηρακλείτειας ροής στο σώμα ή στο πνεύμα. Από κάθε στιγμή υπάρχει και η επόμενη ακριβώς, που δεν μας κάνει ίδιους σε σώμα ή πνεύμα, πόσο μάλλον μετά από χρόνια. Άρα την τελική στιγμή, πάντα μπορεί να υπάρχει και μία ακόμα, που ακόμα και το συναίσθημα ή η ανάμνηση, να μην είναι ίδια, πόσο μάλλον η μνήμη που θα δημιουργηθεί αν ξεπεραστεί ο πόθος του θανάτου.
Προσπαθήστε να σκεφτείτε ποιο είναι το κίνητρο για κάποιον ώστε να μην διαπράξει αυτοκτονία. Κάτι να πιστεύει, να ελπίζει, να γνωρίζει ή οτιδήποτε άλλο. Ποια είναι η κοινή όλων των «ελπίδων»; Η αγάπη για την αγάπη, την ελπίδα, τη γνώση, την πίστη, την εργασία, τη δημιουργία ή ακόμα ακόμα την αγάπη για το μίσος ή την καταστροφή. Η αγάπη (
Φιλότης) είναι η μία δράση που δημιουργεί το Σύμπαν, σύμφωνα με τον Εμπεδοκλή (450 π.Χ.), η ίδια δύναμη που δημιουργεί τα μόρια στον ανόργανο κόσμο. Η αγάπη είναι η απόλυτη, ακόμη υψηλότερη από την πίστη, για τον
Απ. Παύλο, ενώ υπάρχουν ατελείωτα άλλα παραδείγματα για το συναίσθημα ή το μηχανικό αίτιο που κινεί την ύλη, την ψυχή και το πνεύμα με τον ίδιο ακριβώς τρόπο. Η αγάπη φτάνει να είναι ο Θεός και ο Θεός να είναι η ίδια αγάπη (Απ. Ιωάννης).
*
Οι αρχαίοι Έλληνες πίστευαν ότι τα δέντρα είναι άνθρωποι καρφωμένοι στη γη ανάποδα. Ο Πλάτωνας περιγράφει την ανθρώπινη δομή όπως του δέντρου, με τις ρίζες να αντιστοιχούν στον ανθρώπινο εγκέφαλο.
Για διάβασμα:
Η αυτοκτονία στους αρχαίους Έλληνες
Οι Στωικοί περί της αυτοκτονίας
Απάντηση του Αγ. Νικολάου Βελιμίροβιτς στον καφετζή
Το τέρας της κατάθλιψης
