Στον Άδη

τρὶς δέ μοι ἐκ χειρῶν σκιῇ εἴκελον ἢ καὶ ὀνείρῳ

ἔπτατ'. ἐμοὶ δ᾿ ἄχος ὀξὺ γενέσκετο κηρόθι μᾶλλον,

καί μιν φωνήσας ἔπεα πτερόεντα προσηύδων:

 «‘μῆτερ ἐμή, τί νύ μ᾿ οὐ μίμνεις ἑλέειν μεμαῶτα,

ὄφρα καὶ εἰν Ἀίδαο φίλας περὶ χεῖρε βαλόντε

ἀμφοτέρω κρυεροῖο τεταρπώμεσθα  γόοιο;

Τρεις χύθηκα φορές, απάνω μου ποθώντας να τη σφίξω,

και τρεις φορές μες απ᾿ τα χέρια μου σαν όνειρο, σαν ίσκιος

μου πέταξε᾿ κι εγώ, ως εθέριευε φαρμάκι η πίκρα εντός μου,

την έκραξα και με ανεμάρπαστα της συντυχαίνω λόγια:

Γιατί δε στέκεις τώρα, μάνα μου, που θέλω να σε πιάσω,

και μες στον Άδη που βρεθήκαμε να σφιχταγκαλιαστούμε,

να βρούμε στο πικρό το σύθρηνο χαρά και παρηγοριά;

Από το ταξίδι του Οδυσσέα στον Άδη.

Οδύσσεια, Μτφρ. Καζαντζάκη-Κακριδή