"Η αρχή του Hawking"

Διάβασα λοιπόν το εξής από το εκλαϊκευμένο του Hawking

"Το χρονικό του χρόνου. «Από τη μεγάλη έκρηξη ως τις μαύρες τρύπες. Κάτοπτρο, σελ. 31, 1998 " ότι "οι Έλληνες μιλούσαν για καταστροφές ή κατακλυσμούς που ξαναφέρνουν τον άνθρωπο στην αρχή" (Πλατωνική θέση) ενώ συνεχώς αναφέρει "ότι τα ερωτήματα για το αν το Σύμπαν είχε μια αρχή στο χρόνο και αν είναι περιορισμένο στο χώρο, τα εξέτασε ο Kant το 1781 μ.Χ.! "

Η θέση αυτή μου έφερε οργή και γέλιο μαζί, όπως το ίδιο επίσης λέγοντας σε άλλη σελίδα ή στην εισαγωγή, δεν έγραψε σε αυτό το βιβλίο ούτε μια εξίσωση γιατί δεν θα πούλαγε. 

Επειδή όπως βλέπουμε η ιστορία ξαναγράφεται και όπως αναφέρει στην εισαγωγή ο Sagan "ο Hawking, το ’80 πρότεινε μια κβαντική θεωρία για τη δημιουργία του σύμπαντος, τη θεωρία της κυματοσυνάρτησης του σύμπαντος με βασική αρχή: οι οριακές συνθήκες του Σύμπαντος είναι ότι δεν έχει όρια" !

που επίσης δεν είναι καθόλου καινούργιο, αλλά όπως ως γνωστό είναι αναχρονισμός πάνω από 2500 χρόνων.

Πιστεύω ότι στο αντικείμενο της φιλοσοφίας, τερατουργίες του είδους πρέπει τουλάχιστον νοητά να απορρίπτονται, ασχέτως του μεγέθους του εν λόγω δασκάλου, που ίσως δεν γνωρίζει στοιχειώδη ιστορία ή την έχει ξεχάσει ή πιθανώς (απίθανο) να έπεσε στην πλάνη από τα γραπτά του ίδιου του Kant. Για παράδειγμα ο Αριστοτέλης  πίστευε ότι ο άνθρωπος είναι το σοφότερο από τα ζώα επειδή έχει χέρια. Ήθελε έτσι να τονίσει την ανάπτυξη της νοητικότητας με την ανάπτυξη αυτής της ικανότητας. Η ιδέα αυτή επαναδιατυπώνεται ως «καινούργια» από τον Καντ, λέγοντας ότι η ανάπτυξη των φυσικών καταβολών του ανθρώπου δηλ. λόγου και πολιτισμού, συνδέονται με την ανάπτυξη του τεχνικού πολιτισμού και βρίσκονται στη λειτουργία του ανθρώπινου χεριού, αυτού που χαρακτηρίζει τον άνθρωπο σαν έλλογο ζώο. [Θ. Βεΐκος. Οι Προσωκρατικοί. Εκδ. Δ΄, Ελληνικά Γράμματα, 1995.] 

Ας με συγχωρέσετε αν σας κούρασα, αλλά σαν ρομαντικός και ένθερμος υποστηριχτής της αρχαιοελληνικής διανόησης  και φιλοσοφίας γενικότερα δεν μπορώ να μην αντιδράσω.

Το μυστήριο του Θανάτου

Ο θάνατος του Σαρπηδόνα, Πηγή : Wikipedia

Ο Ορφικός μύθος διδάσκει ότι η ψυχή με την γέννησιν κατεβαίνει εις τον υλικόν και αμαρτωλόν κόσμον ως ένας θείος ξένος. Εισέρχεται εις το σώμα, το οποίον γίνεται δι' αυτήν το «σήμα», δηλαδή ο τάφος της. Η ψυχή όμως πρέπει να ελευθερωθεί από την φυλακήν αυτήν, ώστε να επιστρέψη και πάλιν εις την πνευματικήν της πατρίδα. Δι' αυτό οι Ορφικοί έβαζαν εις τα χέρια των νεκρών μικρές χρυσές πλάκες, εις τις οποίες εχάρασσαν το σύνθημα ή έμβλημα της πίστεώς των: «Αυτάρ έμοι γένος ουράνιον» δηλαδή, εγώ έρχομαι μεν από την γην, αλλ' η ιδική μου καταγωγή είναι ουράνια. Οι νεκροί θα έδειχναν τις πλάκες αυτές ως ένα είδος. . . διαβατηρίου, μόλις θα έφθαναν εις τις πύλες τού άλλου κόσμου !

Read more:
http://www.egolpion.net/musthrio-thanatou.el.aspx

Ο σταυρός και ο τάφος

Πηγή: Wikipedia

Μαρμάρινος σταυρός από την Κνωσσό, χρονολογείται στο 1600 π.χ. βρέθηκε απο τον Εβανς

Αγ. Μάξιμος ο Ομολογητής

66. Το μυστήριο της σαρκώσεως του Λόγου περιέχει το νόημα όλων των αινιγματικών και συμβολικών λόγων της Γραφής, καθώς επίσης και τη γνώση των ορατών [και των νοητών] δημιουργημάτων. 

Όποιος έχει κατανοήσει το μυστήριο του σταυρού και της ταφής, κατανοεί και τους λόγους όσων προαναφέρθηκαν. 

Κι όποιος έχει μυηθεί στην ανέκφραστη δύναμη της Αναστάσεως, κατανόησε το σκοπό για τον οποίο αρχικά ο Θεός δημιούργησε τα πάντα.

67.  Όλες οι ορατές πραγματικότητες χρειάζονται το σταυρό, δηλαδή την κατάσταση στην οποία αποκόπτονται από πράγματα που επενεργούν στις πραγματικότητες αυτές μέσω της αισθήσεως. 

Τα νοητά πάλι όλα, έχουν ανάγκη από την ταφή. την ολική δηλαδή ακινησία αυτών που επενεργούν νοερά σ' αυτά. Γιατί όταν μαζί με τη σχέση θανατώνεται και κάθε φυσική ενέργεια και κίνηση  σχετικά με όλα τα πράγματα, τότε ο λόγος, μένοντας μόνος με τον εαυτό του, φανερώνεται σαν αναστημένος από τους νεκρούς, περικλείοντας μέσα του όλα όσα προέρχονται από αυτόν, χωρίς κανένα γενικώς πράγμα να έχει μαζί του την οικειότητα της φυσικής σχέσεως. Επειδή κατά χάρη γίνεται η σωτηρία των σωζομένων και όχι κατά φύση (Εφ. 2, 5). 
68. Οι αιώνες και οι χρόνοι και οι τόποι ανήκουν στην κατηγορία της σχέσεως και χωρίς αυτά δεν υπάρχει τίποτε από όσα εννοούνται μαζί τους. Ο Θεός όμως δεν ανήκει στα σχετικά, γιατί τίποτε άλλο απολύτως δεν υπάρχει που να εννοείται μαζί με Αυτόν. Αν λοιπόν η κληρονομιά των αξιών είναι αυτός ο Θεός, εκείνος που θα αξιωθεί αυτή τη χάρη, θα είναι πάνω από όλους τους αιώνες και χρόνους και τόπους. Τόπος του θα είναι ο ίδιος ο Θεός, σύμφωνα με τη Γραφή: "Γίνε για μένα Θεός υπερασπιστής και τόπος οχυρός για να με σώσεις" (Ψαλμ. 70, 3).
69. Το τέλος δεν έχει καμιά ομοιότητα με τη μεσότητα. αλλιώς δεν θα ήταν τέλος. Μεσότητα είναι όλα όσα βρίσκονται έπειτα από την αρχή και πριν από το τέλος. Αν λοιπόν όλοι οι αιώνες και οι χρόνοι και οι τόποι με όλα όσα εννοούνται μαζί τους, είναι μετά το Θεό, ο οποίος είναι αρχή άναρχη, αλλά βρίσκονται και πολύ πριν από Αυτόν, άρα σε τίποτε δε διαφέρουν από την μεσότητα. Τέλος των σωζομένων είναι ο Θεός. δεν θα υπάρχει τίποτε από την μεσότητα, που να συνθεωρείται με όσους  σώζονται φτάνοντας στο ακρότατο τέλος.

70. Ο κόσμος όλος, περιοριζόμενος από τους ίδιους τους λόγους του, και τόπος λέγεται και αιώνας εκείνων που ζουν μέσα σ' αυτόν. Έχει τρόπους φυσικής θεωρίας τους κατάλληλους με τη φύση του, οι οποίοι μπορούν να προξενήσουν μερική κατανόηση της σοφίας του Θεού που απλώνεται σε όλα. Αυτοί που ζουν μέσα στον κόσμο, όσο μεταχειρίζονται τους τρόπους αυτούς ως μέσα κατανοήσεως, δεν μπορούν να απαλλαγούν από τη μεσότητα και τη μερική κατανόηση. Όμως το μερικό, όταν φανεί το τέλειο, καταργείται. και οι καθρέφτες όλοι και τα σκοτεινά αινίγματα περνούν καθώς φτάνει η πρόσωπο προς πρόσωπο αλήθεια (Α΄ Κορ. 13, 10-12). Έτσι ο σωζόμενος, όταν αποκτήσει την κατά Θεόν τελειότητα, θα είναι πάνω απ' όλους τους κόσμους και αιώνες και τόπους, με τους οποίους μέχρι τότε παιδαγωγούνταν ως νήπιο.

Πηγή : Πατερικά κείμενα

Η αρχαιότερη απεικόνιση της ψυχής

Στην παλαιότερη απεικόνιση της ψυχής, η μικροσκοπική μορφή ιππέα περιστοιχίζεται από θρηνωδούς. Πρωτοαττικό κύπελλο με ψηλό πόδι από τον Κεραμεικό της Αθήνας. 680 π.Χ. Μουσείο Κεραμικού (1153).

Πηγή : http://www.archaiologia.gr/

Ένας Θεός

Ποιος είπε ότι οι Αρχαίοι Έλληνες πίστευαν σε πολλούς Θεούς; Η αλληγορική σημασία του Δωδεκάθεου  είχε αρχίσει ήδη να διαφαίνεται από τις απαρχές των γραπτών, από τους Προσωκρατικούς φιλόσοφους που αντιστοίχιζαν τους θεούς με τα τέσσερα φυσικά στοιχεία όπως π.χ. την Ήρα με τον αέρα. 

Ο Αριστοτέλης αναφέροντας τον Ξενοφάνη ως δάσκαλο του Παρμενίδη, παραπονέθηκε ότι δεν διασαφήνισε αν ο ένας αυτός Θεός που εισάγει είναι άυλος (όπως του Παρμενίδη) ή υλικός (όπως του Μέλισσου), αποδίδει δε στον Ξενοφάνη ότι «με το βλέμμα στραμμένο σ’ ολόκληρο τον ουρανό (σύμπαν) λέει ότι το Ένα είναι ο Θεός». Στον ίδιο φιλόσοφο αναφέρεται ότι ήταν ο πρώτος που εισήγαγε τον πραγματικό μονοθεϊσμό που υπήρχε ποτέ στη γη, σύμφωνα με τον Wilamowitz. 

Αυτό το Θεό πίστευαν οι φιλόσοφοι ! 

Επηρεασμένος ο Πλάτωνας, στον Τίμαιο επεξηγεί την δημιουργία του Κόσμου και των υπολοίπων από τον ένα Θεό, Πατέρα. Στην τελευταία του αυτή συγγραφή αναφέρθηκαν τους επόμενους αιώνες οι Έλληνες φιλόσοφοι αλλά και οι πρωτοχριστιανοί ή οι μεσαιωνικοί φιλόσοφοι για την εδραίωση της φιλοσοφίας της θρησκείας. Την μοναδικότητα και ύπαρξη τέλος του Θεού αποδεχόταν και ο Αριστοτέλης ή οι μεταγενέστεροι οπαδοί του ακόμα και πέραν του Μεσαίωνα. 
Ο Πλατωνιστής θεϊκός Πλούταρχος, επηρεασμένος από την Πυθαγόρεια φιλοσοφία, παραθέτει την γνώμη του δασκάλου του Αμμωνίου για τον ένα Θεό, στο "περί του ει εν δελφοίς" . Το σύγγραμμα αυτό είναι ίσως από τα πιο σπουδαία του, το οποίο επικαλέστηκαν πολύ Πατερικοί Θεολόγοι, ίσως και ο Αγ. Αυγουστίνος. Κατ' αυτόν, ο Θεός είναι το μόνο σίγουρο ότι υπάρχει, σαν Ένα, απλό και αυτόνομο, τέλειο και αιώνιο εφόσον όλα τα υπόλοιπα υπόκεινται σε γέννηση και φθορά όπως και ο ίδιος ο χρόνος. (από Το Ε των Δελφών)
Όμως πως μπορούμε να κατανοήσουμε τον Θεό; Μόνο να Τον προσεγγίσουμε επειδή δεν είμαστε τέλειοι.  Από αυτό ο Κόσμος είναι ένας, ο καλύτερος που δημιούργησε ο Θεός, απ' όλες τις άπειρες δυνατότητες, διαφορετικός από τον "δικό του Κόσμο" που είναι γεμάτος από ατέλειωτες Ιδέες (αρχέτυπα, "τα καθόλου") σύμφωνα με τον Πλάτωνα. Πρέπει να είναι ο Κόσμος τέλειος γιατί αν δεν ήταν, τότε ο δημιουργός του δεν θα ήταν και αυτός τέλειος άρα δεν θα ήταν Θεός σαν μη τέλειος. Πρέπει όμως αυτός ο δημιουργός να είναι ένας ή πολλοί;  Πρέπει να είναι ένας γιατί αν ήταν πολλοί ή πρέπει να ήταν όλοι τέλειοι για να είναι Θεοί άρα ταυτόσημοι, άρα ένας, ενώ αν δεν ήταν ταυτόσημοι τότε έπρεπε κάποιος να είναι ο τελειότερος, άρα πάλι ένας τέλειος Θεός ενώ οι υπόλοιποι σαν μη απολύτως τέλειοι δεν θα ήταν θεοί.
Στα προηγούμενα φαίνεται σαν αποδοχή η ύπαρξη του Θεού. Υπάρχει όμως απόδειξη; Ο Αριστοτέλης δίνει την κοσμολογική και τελεολογική και άλλοι πολλοί επίσης θεωρώντας το Θεό ως αξιωματική πίστη. Να ισχυριζόμαστε ότι δεν υπάρχει ο δημιουργός, θα πρέπει να υπάρχει η κατανόηση της έννοιας του δημιουργού για να είναι αληθής ο ισχυρισμός αυτός, ειδάλλως η πρόταση αυτή είναι ψευδής. Ισχύει όμως και το αντίθετο που οδηγεί στην μη ύπαρξη. Άρα εδώ φτάνουμε στον διαχωρισμό της ανθρώπινης "πίστης" ή "δόξας" από την αληθή γνώση, η τελευταία όμως με τον ίδιο τρόπο πρέπει να είναι μία. Σύμφωνα με τον Πλάτωνα αν κάτι σκεφτούμε ή ονειρευτούμε πρέπει κάπου, σε κάποιο μέρος να υπάρχει. Προσθέτοντας αν το σκεφτεί ένας μπορεί να είναι πλάνη, αν το σκεφτούν άπειροι τότε μπορεί να είναι απόδειξη.
Αλλά πως δημιουργήθηκε ο δικός μας ένας Κόσμος και τι είναι πραγματικό για μας αν όλα αλλάζουν άρα δεν υπάρχουν; Η αρχή είναι ο Λόγος, ως Γνώση ή Αιτία ή η Αλήθεια, η μια πραγματική αλήθεια του Παρμενίδη, του πατέρα της φιλοσοφίας. Ο Λόγος κυβερνά τα πάντα, σύμφωνα με τον Ηράκλειτο, ενώ έγινε αληθής στον Χριστό (σαν τη μόνη υπαρκτή απόδειξη), την ενανθρώπιση της θέλησης του Θεού στον Κόσμο μας.
Ο άγνωστος αυτός Θεός έφτιαξε από το ίδιο αίμα όλα τα έθνη και όρισε πόσο θα υπάρχουν και που θα κατοικούν, σύμφωνα με τον Απ. Παύλο, στην ομιλία του στον Άρειο Πάγο. (Πράξεις Αποστόλων 17:26)